Ik heb luiers gebruikt bij mijn twee oudste kinderen, maar er waren nogal wat problemen. De meeste problemen waren normale problemen waar alle ouders mee te maken hebben, doorbraak, doorlekken, en luieruitslag. De luieruitslag werd echter niet beter, zelfs niet toen ik meerdere keren op andere merken luiers overstapte.
Luierproblemen met mijn eerste twee
In die tijd waren we als militair gestationeerd in Duitsland met beperkte Amerikaanse mogelijkheden voor luiers op de basis. De Duitse luiers waren veel vriendelijker voor de billetjes van mijn baby’s, maar toen mijn tweede kind acht maanden oud was, verhuisden we terug naar de Verenigde Staten. De ernstige luieruitslag kwam terug.
Bij mijn middelste kind was de uitslag zo erg dat ik haar kleine bipsje bij elke luierwissel moest föhnen, en dat was elk uur, om de uitslag tegen te gaan. Het aanbrengen van maïzena, dat ik verkoos boven de meeste crèmes tegen luieruitslag, om vocht te voorkomen hielp meer dan iets anders.
Had ik maar geweten dat baby’s allergisch kunnen zijn voor luiers. Die gedachte is nooit bij me opgekomen. Ik heb er niet één keer aan gedacht om over te stappen op stoffen luiers. Spullen verschepen vanuit Amerikaanse winkels was toen niet zo’n optie voor militairen op de basis.
Copyright Tom Reynolds
Baby nummer drie op komst
Toen mijn andere twee kinderen zes en vier jaar oud waren. Ons gezin was voor de tweede keer in Duitsland gestationeerd en baby nummer drie was onderweg. In de hoop ernstige luieruitslag te voorkomen, heb ik serieus onderzoek gedaan naar hoe je met uitslag omgaat en welke luiers de minste problemen veroorzaken.
Mijn andere twee waren al zindelijk en nu stond ik op het punt opnieuw met het luierproces te beginnen, me afvragend of deze baby dezelfde uitslag zou krijgen als de eerste twee kinderen. Ook hadden mijn andere twee problemen met de overgang van luiers naar het potje, omdat het potje op tweeënhalf tot driejarige leeftijd een vreemd voorwerp was en een vreemde methode om te ontlasten. Toen ik het internet afstruinde, vond ik een artikel dat me raakte.
Luiers waren niet de enige optie om baby’s badkamer te verzorgen. Wie had dat gedacht?
Eliminatie Mededeling
Een artikel over eliminatiecommunicatie verruimde mijn beperkte kennis van luieropties. De term eliminatiecommunicatie verwijst naar het trainen van baby’s om vanaf de geboorte op het potje te gaan in plaats van luiers te gebruiken. Het proces omvat aandacht besteden aan de signalen van uw baby als een vorm van communicatie voor wanneer uw baby moet plassen of poepen.
De meeste baby’s laten hun moeder met hun lichaam of gezicht weten wanneer ze moeten poepen. De meeste moeders merken dat hun baby’s kronkelen, knorren, of tomaatrood worden van de inspanning tijdens het poepen. Mamma’s die op het potje zitten letten op dit soort kronkels en haasten de baby dan naar het potje. Als de baby op het potje zit, maak je een “shssssssssss” geluid om de baby te laten begrijpen dat het nu tijd is om te ontlasten.
Gezinnen die aan EC doen, slagen er eerder in hun baby zindelijk te maken, vaak al voor de leeftijd van twee jaar. Deze nieuwe methode van zindelijkheidstraining wond me om twee redenen op. Ten eerste, minder luiers betekende minder luieruitslag. Ten tweede betekende het gebruik van het potje vanaf de geboorte dat mijn baby altijd zou weten waar het potje voor diende en dat het nooit een eng vreemd voorwerp zou zijn.
Let wel, mijn doel was nooit om alleen EC te gebruiken, maar om EC te gebruiken in combinatie met luiers. De gedachte om EC alleen te doen was te afschrikwekkend voor openbare uitstapjes. Zeker een vreemd concept voor mij, mijn man en al mijn sceptische vrienden. Ondanks de vreemdheid van het concept, was ik geïntrigeerd.
Beginnen met het potje proces
Ik wachtte tot mijn baby een maand oud was om met EC te beginnen omdat ik zo moe was met drie kinderen thuis en de baby, Alex, nooit ophield met huilen van kolieken. In die eerste maand lette ik op haar signalen en merkte ik haar lichaamstaal op als ze op het punt stond haar luier te vullen.
Ik legde een voorraad aan van de noodzakelijke hulpmiddelen, waaronder doorspoelbare doekjes en peuterpotjes, waarvan Duitsland een uitstekende selectie had, en begon een maand na de geboorte van Alex met de zindelijkheidstraining. Voordat ik begon heb ik ook een voorraad stoffen luiers ingeslagen voor thuis en de beste wegwerpluiers – zowel Duitse als Amerikaanse – voor gebruik buitenshuis.
Ik heb er niet voor getekend om een baby door een Duitse winkel te haasten met plas die van haar kleren druipt terwijl ik naar een toilet zoek. Nope. Wegwerpartikelen waren erg nuttig. We gebruikten ze buitenshuis, als de baby ziek was en ’s nachts. Zoals ik al zei, was het nooit mijn bedoeling om EC exclusief te gebruiken, maar om het als een hulpmiddel te gebruiken.
De stoffen luiers waren geweldig omdat Alex de nattigheid kon voelen en haar hielpen om zelfbewust te worden van haar behoeften op het potje. We hadden peuterpotjes in huis en zetten haar zo vaak als mogelijk was op het potje. Met deze potjes hoefde ik haar ook niet elke keer naar de wc te brengen.
Laat de zindelijkheidstraining beginnen
Het proces was uitputtend! Ik las aanwijzingen verkeerd en bracht haar in het begin zo’n veertig keer per dag naar het toilet of peuterpotje! Alex beloonde mijn pogingen. Ik zette haar op het potje en maakte het “shsssss” geluid. Voila! Alex ging vaker wel dan niet op het potje. Die momenten voelden als ouderschap overwinningen! Ik prees Alex elke keer.
Ik zou onvermijdelijk de volgende aanwijzing missen en zij zou een luier doorweken die ik zou moeten wassen. Ja, luiers wassen nam een groot deel van mijn tijd in beslag en Duitse wasmachines zijn inferieur aan Amerikaanse machines.
Toen ik zes maanden was, verschoonde mijn dochter nog maar vier luiers per dag. Toen werd mijn man uitgezonden voor zes maanden toen Alex acht maanden oud was. Zes lange maanden in een ander land, ver weg van mijn familie.
Twee stappen vooruit en drie stappen terug
Alex vond het niet leuk dat papa verdween en de zindelijkheidstraining kwam op een laag pitje te staan. Ik heb haar met enig succes weer op de rails gekregen. Alex kreeg een band met papa voor hij vertrok op het potje met boekjes en glimlachjes. Hij kwam thuis bij een ongetrainde veertien maanden oude.
Toen papa terugkwam, was alles geweldig. Op een avond, toen ik 20 maanden oud was, zag Alex me chocolade snoepen. Natuurlijk wilde zij ook wat. Met haar schattige babystemmetje, vroeg ze, “Mama, ik kokos?” Ik zei haar dat ze wat chocolade mocht als ze op het potje ging. Ze keek me vragend aan en toen ging er een lampje branden boven haar hoofd.
Nadat ze naar het potje was gelopen, liet ze een klein cadeautje achter voordat ze terugkwam en weer om Coco vroeg. Met haar succes beloond, ging ze een paar minuten later terug naar het potje voor de tweede ronde. Succes!
Maar raak niet te opgewonden, want een paar maanden later werd mijn man weer uitgezonden. Meer tegenslagen volgden toen alle vooruitgang verdween toen papa wegging. De kinderen en ik brachten de zomer door in Californië bij mijn broer terwijl mijn man uitgezonden was.
Alex, omringd door massa’s kinderen die op het potje zitten, besloot haar onderbroek op te geven en alleen nog op het potje te zitten. Nachtelijke ongelukjes duurden nog een tijdje omdat ze een moeilijke slaper was. Maar de reis naar potjestraining werd gemaakt toen ik net twee jaar was. Ik begon de andere kinderen pas zindelijk te maken toen ze twee en een half waren!
Potty Doelen
Alex zou veel eerder getraind zijn dan twee als ik consequenter was met eliminatiecommunicatie. Ik heb wel het hoofddoel bereikt, haar bewust te maken van de behoefte van haar lichaam om te elimineren. Haar oudere broers en zussen kregen dit besef pas toen ze ergens in de buurt van de drie jaar oud waren.
De denkrichting nee voor Amerika is potje training peuters. Andere landen gebruiken andere methoden. Duitsland geeft bijvoorbeeld de voorkeur aan luiers, maar traint hun kinderen vóór hun tweede verjaardag op het potje, zodat zij naar de kleuterschool kunnen gaan, die gereserveerd is voor kinderen die op het potje leren. China en Afrika gebruiken lang niet zo veel luiers als Amerika en trainen hun baby’s met variaties van EC. Geen van beide manieren is goed of fout, maar een voorkeur die elk gezin voor zichzelf moet bepalen.
Wat ik geleerd heb
Dit is wat ik geleerd heb tijdens mijn deeltijdse potjestraining voor een baby van nog geen twee jaar oud:
- Een baby naar het potje brengen is erg vervelend in pakjes die tussen de beentjes dichtklikken.
- Als je je baby op het potje houdt, heb je veel één-op-één tijd om een band op te bouwen.
- Baby’s houden niet van grote veranderingen thuis – zoals papa die weggaat. Ze zullen het merken en ze zullen tegenslagen hebben.
- Wegwerpluiers bemoeilijken de zindelijkheidstraining omdat ze de vloeistof absorberen en het bijbehorende ongemak. Katoenen luiers werken veel beter tijdens de zindelijkheidstraining.
- Hoe dan ook, je gaat, je bent je baby aan het trainen en je moet nog steeds plas en poep opruimen. Of je traint ze om in hun luier te gaan of op het potje.
- Babyspullen van de vloer opruimen is ongelooflijk vervelend, maar niet vervelender dan een klapband opruimen.
- Nachttraining met EC betekent minder slaap, maar de baby wordt wakker als hij daar zin in heeft en dat is de instelling die je wilt als ze ouder zijn.
- Peuters moeten hun hele denkwijze veranderen. Ouders trainen ze om in hun broek te gaan en als ze twee of drie zijn, zeggen ze dat ze op het potje moeten gaan.
- Het maken van het shssssssssss geluid traint een baby om het concept van plassen op specifieke tijden te begrijpen. Baby’s kunnen hun blaas wel ophouden, maar niet lang. Het geluid helpt baby’s om zelfbewust te worden.
- Baby’s die het shsssssssssssss geluidje leren, leren dat geluidje ook te maken als ze moeten plassen, en dat is een grote hulp voor mama’s.
- Veel baby’s hebben een hekel aan luiers of in hun plas of poep zitten.
- Potjestraining vanaf de geboorte stelt geen verwachtingen aan de baby, maar aan de ouders, alleen in verschillende stadia.
Zou ik eliminatie-communicatie opnieuw proberen?
Als ik terug in de tijd zou reizen, zou ik EC niet op mijn oudste proberen. Het kon hem niet schelen of hij nat was. Het maakte hem niet uit of hij uit de luiers moest, totdat we een klein urinoir vonden en hij zag dat iedereen in zijn kleuterklas op het potje zat. Mijn middelste kind zou de training hebben geaccepteerd, omdat ze altijd een hekel had aan nat zijn en de daaruit voortvloeiende luieruitslag.
Ik zou de communicatie met Alex opnieuw proberen en hopelijk van mijn fouten leren. Elk kind is anders en zal andere successen kennen. Hoe dan ook, ik hoop dat mijn ervaringen je helpen om een beter geïnformeerde beslissing te nemen voor je gezin, al was het maar om je op de hoogte te brengen van andere potjesopties dan alleen luiergebruik.