30 jaar oud. Verlamd. Rolstoel gebonden. Moeder van 3 kinderen.
Tien dagen na mijn 30e verjaardag, beviel ik van mijn dochter, Morgan, door een keizersnede. Mijn man Steve en ik stelden ons meisje voor aan haar twee grote broers, Zach (6 jaar) en Alex (4 jaar).
Terwijl ik in mijn rolstoel zat, omringd door mijn inmiddels drie kleintjes, bleef ik maar denken: Hoe ga ik dit in vredesnaam doen? Ik had nu een kleuter, een peuter en een pasgeborene en ik kon niets meer bewegen vanaf halverwege mijn taille. Jakkes. Ik voelde me buitengewoon gezegend, maar ook zeer overweldigd.
Laat me even teruggaan en een korte geschiedenis geven van hoe ik hier ben gekomen. Toen ik 23 was, liep ik het ziekenhuis binnen voor de geboorte van mijn eerste zoon. Door waanzinnige complicaties en maandenlange onderzoeken was ik volledig verlamd en kon ik mijn benen niet meer bewegen of voelen.
Daarbij kwam nog een darm en blaas die niet meer werkten, geschikt zijn voor een rolstoel, een katheter leren gebruiken en een nieuwe levensstijl moeten aannemen terwijl je in een huis met drie verdiepingen woont. Ik voelde me bang. Ik voelde me hulpeloos. Ik voelde me geïntimideerd.
Ik moest leren om moeder te zijn van een zuigeling en tegelijkertijd leren om een paraplegie te zijn. Ik wist niet of ik het kon en ik wist al helemaal niet hoe ik het zou doen.
Langzaamaan paste ik me aan mijn beide nieuwe rollen aan en begon ik te leren hoe ik een moeder vanuit een rolstoel kon zijn. Er waren veel uitdagingen, zoals die keer dat mijn man vergat het hekje over de trap te zetten en mijn zoontje van één, Zach, de trap beklom en niet meer naar beneden wilde.
Terwijl ik onderaan de trap zat en zijn naam riep, huilde ik omdat ik wist dat ik niet langer de eenvoudige dingen kon doen die andere moeders wel konden doen. Zoals de trap oplopen en mijn zoon de trap weer af dragen. Maar het had ook zijn zegeningen: mijn driejarige leerde boodschappen dragen en deuren openhouden voor zijn mama die soms een extra handje nodig had.
Toen mijn zoontje opgroeide, wilden mijn man en ik een tweede kind. De dokters raadden me af om te baren, dus gingen we voor adoptie. We hebben een driejarige jongen uit Roemenië geadopteerd. Eén blik in zijn trieste oogjes en ik was er geweest. Vanaf dat moment was dat lieve kleintje mijn zoon. Alex was niet mijn geadopteerde kind gewoon mijn kind. Ik hield evenveel van hem als van Zach. Een geboren uit mijn lichaam en een uit mijn hart.
Opnieuw had ik een aanpassingsperiode van het opvoeden van nu twee energieke jongens van vijf en drie jaar. Als thuisblijvende moeder hield ik me bezig met hen naar school brengen, met hen spelen, met hen op avontuur gaan en ook met ons huis, de was en de maaltijden. Ik zat in een manuele stoel, maar ik nam mijn zonen mee naar de speeltuin, naar het zwembad en op wandelingen, vastbesloten om mijn handicap hen niet te laten beroven van een leuke en normale jeugd.
Minder dan een jaar nadat Alex bij ons thuis kwam, begon ik elke dag ziek te worden. Ik voelde me vreselijk, maar ik had nooit gedacht dat ik zwanger zou zijn. Maar ja, dat was de oorzaak van mijn dagelijkse misselijkheidsaanvallen. Zwanger zijn als paraplegische was niet makkelijk. Bovendien werd ik beschouwd als een zeer hoog risico; ik had blaasongelukken, verhoogde spierkrampen, constant ongemak, volledige uitputting, en vele medische afspraken. Voeg daarbij twee pittige en onvermoeibare jongens plus inpakken en verhuizen naar een nieuw huis om mijn negen maanden van vermoeidheid compleet te maken.
Toen ik in die ziekenhuiskamer zat en mijn nieuwe meisje vasthield terwijl haar broers haar kwamen begroeten, was ik bang bij de gedachte dat ik deze drie kleine leventjes vanuit een rolstoel zou moeten opvoeden. Toch voelde ik ook vrede, wetende dat ik het kon.
Het was misschien niet traditioneel of de manier waarop andere moeders het deden, maar met Gods kracht, mijn volhardende houding en een gemeenschap van vrienden en familie om me heen, voelde ik me vol vertrouwen dat ik een moeder kon zijn van niet één, niet twee maar drie kinderen.
Terwijl ze opgroeiden, onderging ik 19 operaties, verschillende lange ziekenhuisopnames, momenten van leven of dood, waaronder levenslang, en een paar gewoon gekke ervaringen zoals uit mijn stoel vallen of flauwvallen in de bioscoop. De momenten die het moeilijkst waren, waren niet de fysieke beproevingen van ziekte en ziekenhuisverblijven, maar eerder het missen van hun voetbaltrainingen, het luisteren naar hen terwijl ze Dr. Seuss voorlazen na school, of hen ’s avonds in bed stoppen. Mijn baby’s missen was zwaarder dan welke fysieke pijn dan ook.
Gelukkig kon ik er bij vele gelegenheden bij zijn en hen aanmoedigen bij atletiekevenementen, concerten, recitals en banketten. Ik koester die herinneringen, maar nog specialer waren de tijden van dansen op luide muziek in het donker, praten op weg naar de training, samen verhalen lezen, bliksemflitsen vangen op zomeravonden, en diners met veel plezier rond de eetkamertafel. Die kostbare momenten vullen mijn herinneringen nu ik mijn drie baby’s als volwassenen hun eigen avonturen zie beleven.
Meer dan twintig jaar zijn verstreken sinds die dag in de ziekenhuiskamer, omringd door mijn kleintjes. In die jaren had ik momenten waarop ik als moeder faalde, waarop ik te snel mijn geduld verloor of te harde kritiek gaf of te hard schreeuwde; maar ik bid dat mijn kinderen ondanks die tekortkomingen genade, vergeving, geloof, gebed en liefde hebben geleerd.
Dus voor alle mama’s die uitgeput zijn en naar hun kleintjes kijken in een rommelig huis met een eindeloze klusjeslijst, onthoud dat de dagen lang zijn maar de jaren kort.
Laat de rotzooi gaan. Pak een boek en kruip lekker tegen elkaar aan op de bank. Zet de TV uit en ga buiten een balletje trappen. Negeer de afwas en ga bellen blazen in de wind. Sla de was over en hou een dansfeest in de keuken. Dat zijn de momenten die je je zult herinneren. En nog meer zijn dat de momenten die ze zich zullen herinneren.